RÜYA
Geldin dün gece yine rüyama
Neden, özlüyor musun yoksa arada sırada?
Kendini hatırlatmak mi istiyorsun acaba?
Bana acı çektirmek mi istiyorsun ya da?
Vardı üzerinde bir tebessüm, bir huşu
Dillerinse sanki bir muhabbet kuşu
Ama sana bakmakla kaldım sadece
Çünkü hala vardı içimde bir çekince
Senin kadar soğuk gözyaşları dökülmüş yastığıma
Devam ettiler dökülmeye sessizce
Çünkü açtın rüyalarımdan kendine bir pencere
Lütfen yine gel rüyalarıma bu gece
MARİA MİSSAKİAN
Nisanda çiçek oldum,
Bir erik ağacının dalında,
Savrulmayı bekledim,
Senden izler olan sokaklara.
İki kitabım var bırakamadığım,
Hiç yazılmamış olmalarını dilerdim,
Bir de yazarları; tanımaya korktuğum,
Kader birleştirdi yolları, ben istemedim.
Hep sabah oluyor Maria,
Faydası yok, içimi aydınlatmadıktan sonra,
Fark etmem bile, bugün güneş doğmasa,
Benim kalbim hep geceden yana.
Yine de sen üzülme Maria Missakian,
Bir şair var hep seni düşünen, sana yazan,
Okuduğu her kitapta seni arayan,
İmkansızlık denizinde yüzen; Attila İlhan.
YÜREKLERDEKİ İKİ HECELİK ACI
Annesinden ayrı güvercin var mıdır gökyüzülerde?
Özlem duyulmaz mıdır uzaklardaki yâre...
Ne büyük nimettir o doğruya götürür insanı
Yaradana özlem imana ,
Resulüne olan Kur’an’a...
Bundan gayrısı zannetmem
Ölmeye özlem duyuyorum bugünlerde
Ölmeye özlem duyar mı insan?
Hasretini çeker mi gelmemiş günlerin?..
Bilmediklerinin olmasını ister mi şu hayatta
Hiç görmediği birisine güvenebilir mi?
Güvendiği dağlara kar yağar mı bir gün...
Yağarmış.
Kötü insan mı vardır yoksa nefsine yenik düşen mi?
Yoksa Allah’ı unutan insan mıdır o?
Kafalarda onlarca soruyla ; Allah’a yakın olmayı başardığı zaman
İnsan olmayı başarabilmiştir insan...
YOLCULUK
Bir yolculuk ki başlar tesadüfi.
İnsanoğlu geç anlar, tamamendir fuzuli.
Başı mutluluk, ortası kuşku, sonu ise hüsran.
Bir avuç hayal kırıklığıdır ondan öte kalan.
Yolundan geçeni pişman, perişan ve kahreder.
Bir kez geçen ikinciye hacet olmadan tövbe eder.
Yolun sonuna ulaşabilen dahi kurtulamaz ızdıraptan.
Bir küçük tebessüm dahi ya dümendendir ya dolaptan.
Zaten mert insanların işi değildir bu yolculuk.
Çünkü ne güven kalmış içinde ne de doğruluk.
Sen gel dinle beni, uzak dur bu yollardan.
İnsan kalbi dayanamaz kalbe söylenen yalanlardan.
BABAM'A
Hayatım bitti sen gidince
Ayân oldu gidişin böyle hissetmedim ömrümce
Lafügüzaf eylemeyelim hiç boşuna
İnan ki ben bittim sen gidince
Mezarlıklar dostum oldu alışamadım sensizliğe…
