SEZAİ KARAKOÇ’UN DÜŞÜNCESİ İLE NASIL TANIŞTIM?
Felsefenin hayatımızda tartışılmaz bir yeri bulunmaktadır. Çok fazla düşünür gelip geçmiştir ve bazıları için bir yaşam şekli halini almıştır. Düşünür, siyasetçi ve yazar olan Sezai Karakoç da bu insanlara örnek verilebilir. Ben de bu yazımda önemli bir düşünür olan Sezai Karakoç’un eserleri ile nasıl tanıştığımdan ve kısaca düşüncesinden bahsedeceğim.
Önce düşüncesinden bahsetmek istiyorum. Sezai Karakoç’un amacı insanları diriliş düşüncesi altında toplamaktır. Diriliş düşüncesi kısaca İslam medeniyetinin birleşmesi ve yeniden doğuşu ile güçlenmesi olarak açıklanabilir. Düşüncesini anlayabilmek için düşünce yazılarını ve şiirlerini süzgeçten iyi bir şekilde geçirerek okumak ve iyi anlayabilmek gerekir. Aynı zamanda yaşam felsefesini güzel bir şekilde yansıtabilen nadir kişilerdendir Sezai Karakoç. Eserleri ile tanışmama gelirsek ortaokuldayken babam bana Sezai Karakoç’un Sürgün Ülkeden Başkentler Başkentine adlı şiirini göstermişti ve okuduğumda çok etkilenmiştim. Sonra liseyi bitirdiğimde bütün eserlerini okumaya karar verdim. Ve bu sayede Sezai Karakoç’un düşüncesiyle tanıştım.
Ve bu diriliş düşüncesi çok değerli bir düşünce olduğu için bunu yaygınlaştırmak ülkemiz adına hayırlı ve güzel şeylere kapı açacaktır.
İNKİŞAF
Ne zaman elime alsam kalemi
Dalarım uzaklarda bir yere
Kapanır gözlerim sükûnetle...
Söylenecek çok şey var da
Anlayacak kimse yok
Ağlayacak var mı sanki
Derdimizi anlatsak
Ağlayacak var mı
Allah için ağlayan var mı
Seviyoruz diyoruz
Hepimiz O’nu çok seviyoruz
Sevsek böyle mi yapardık
Acaba gerçekten seviyor muyuz
Kulum istesin vereyim diyen Rabb’e
Çok mu görüyoruz
Efendimizin gözünün nurunu...
Sahi neyi sevmiştik
Ve nasıl sevmiştik
Sevdim dediklerimiz içinde
Onu kaça koymuştuk
Dilimizden her eksik etmemize şükrü
Biraz daha bağlanıyoruz sürgüne
Rabbimin evvelden koyduğu hükmü
Değiştirmeye çalışıyoruz
Binbir pazarlıkla çalışırken ahirete...
“HAYAT”
Bir gün bitecek mi dediğinde,
Her şey üstüne gelir misliyle,
“Olmuyor, yapamıyorum.”diyip bıraktığında
Yarım kalmışlığı kalır aklının ucunda
Boş duvarda anlam ararken bulursun kendini,
Gözyaşını silerken kabul edersin her şeyi,
Sonucundan çok “neden”i düşündürür seni
Tam da onlarda işte; düşünemezsin elinden kalemi.
İlkini kimse hatırlamıyor; sonu da gelmiyor,
Kalbinde derin izler bırakıyor,
Herkes o iziyle yaşamaya çalışıyor,
Adına da “hayat” diyor.
SENDEN SONRA
Sene iki bin yirmi dört.
Aylardan Mart.
Günlerden birgün,
Ya sen ya sensizlik…
Oturup meyhanenin birine,
Sensiz yılların şerefine,
Yakamozda içeceğim.
Gün doğunca senden vazgeçeceğim.
Senden sonra,
Buram buram sen kokacak Afşin.
Son nefesim ellerindenmiş gibi
O gün boğazımı sıkacak hasretin.
Yıllar sonra o sokakta aklıma geleceksin,
Uzun uzun kahve saçların,
Boncuk boncuk gözlerin,
Her kelimene inandığım yalan dolu sözlerin.
Yanmak var senden sonra.
Sensiz bu şehire baktıkça,
Her şiirde sana yaklaştıkça,
Okuduğum her mısrada seni aradıkça.
BADE
Bir zindan mısın, yahut bir çeşit içki?
Hem bağımlısı ettin hem de tutuklusu kendinin.
Sensiz viraneden ne farkı kalır ki?
Sana müebbet olmuş şu aşık bedenin...
Yıldızlar biraz ar etse de dökülüverse.
Güzelliğinin karşısında aciz kalıp...
Pusulamın her yönü yalnız seni gösterse.
Senden uzak kaldığım günlere acıyıp...
Tek korkum: Kabirde unutursam ya seni?
Cennette sana denk nimetler var mıdır?
Huri falan aramam, isterim yalnız seni.
Senin olmadığın cennet bana mükâfat mıdır?
YARE OLAN SEVGİM
Sakladım sana olan sevgimi,
Hangisi bu kadar güzeldi ki?
Ben sana sevgimi verdim.
Sense hep başkasından bekledin.
Saatlerce doyamazdım bakmaya.
Saçlarının tek bir delidir beni canlandıran.
Yaşamak seninle kazandı anlam.
Konundu yalnızlığımda beni yaşatan .
Gamzendir beni benden alan,
Gülüşündü beni sana bağlayan.
Bakışlarındı bana her şeyi unuturan .
Varlığındı her şeye derman olan.
